İşğala arzum..

Hamam köhnə, tas köhnə olanda, demək ki, hər şey  köhnə qalmış sayılır. Məsələn elə Qarabağ da olduğu kimi köhnə yerində qalıb. Bəlkə də yeniliklər olub, amma, bizə nə xeyri?! Olan yenilikləri də xeyirli adlandırmaq olmaz... İndi yazacağım yazını artıq bir dəfə yazmışdım, dedim axı, hamam da köhnə, tas da, qoy elə yazı da köhnə olsun.. Yenisini torpaqlarımız qayıdanda yazaram.

Allah şəhidlərimizə rəhmət eləsin, inşallah ruhları da şad olar.  Bu gün 23 yaşı tamam olan işğala isə, süqut, ölüm diləyirəm..

Buyurun keçən ilki yazım:

Çərxin tərsinə dönsün, ay belə dünya, ay belə zaman!

Yaman tur atır bu çarx. Ya birini dolayır, ya digərini. Acı, zülm, qəddarlıq, vəhşilik canıma yetib artıq. Və bir də ki sözdə qalan sözlər. 

Müharibələri sevmirəm, onlara nifrət edirəm, onları törədənlərə də bir o qədər. Bunu. Elə bəzən olur ki sözlər insanın boğazında düyümlənib qalır və hətta gözündən yaza bilməyəcəyəm, bu yazını istədiyim kimi, bacardığım kimi yaza bilməyəcəyəm yaş çıxmasa boğacaq səni, bax eləcə də bu klaviaturada sözlər hislərin əsiri olub barmaqlarımda düyümləniblər. Amma, barmağım necə ağlasın ki, boğulmasın, rahatlasın. Yox, çatdıra bilmərəm keçirdiyim hissləri.

Ağdamda əsgərlik çəkəndə başqa anaların, ataların, bacıların əzabını, acısını, həsrətini, qorxusunu necə var elə də anladım ilk dəfə. Anladım ki, həsrət nədir. Anladım ki, qorxu nədir, qəm nədir. Ürəyin acıdan və hirsdən necə parçalanmağını anladım ilk dəfə. Amma, nə çarə?!

Hər dəfə əsgər sözü eşidəndə, kiminsə balası əsgər gedir deyəndə,(təəssüflər olsun) "böyüyüb artıq, qəhrəmandır, vətəninin keşiyində durmağa gedir” – deyə düşünmək əvəzinə, üzülürəm. Necə də üzülməyim – nə qədər əsgərimizin meyidi qayıdıb evinə. Özü də vətənin keşiyini çəkdiyi yerdə can versəydi nə var idi ki, heç olmasa halalca şəhid deyərdik ona, beləcə təsəlli tapardıq. Tək düşmən gülləsi deyil axı başa tuşlanan. Və hər dəfə əsgər gedənlərin arxasıyca ürəkdən, səmimi qəlbdən Allaha elə dua edirəm ki,  sağ-salamat qayırtsınlar, gəlsinlər.

Müharibələrdən qorxuram. Bu zəifliyimdən utanıram amma, qorxuram. Əzizlərimi itirməkdən qorxuram. Bilirəm ki, heç nə əbədi deyil, eləcə də can. Hər birimiz vaxt gələcək gözlərimizi yumacağıq. Amma, vaxtı gələndə. Bir düşmən gülləsindən əlacsızca can verib də o gülləni əzrail adlandıra bilmərəm axı. Yox, o əzrail deyil. Sadəcə mən qurbanam. Sadəcə o 20 yanvar gecəsində səhər küçədəki izlərinə, sonra Xiyabandakı məzarlarına qərənfil səpələnənlər qurbanlardılar. O vaxt o düşmən güllərinə, zərbələrinə, siqaret izlərinə, düşmənin arsız sifətinə məruz qalanlar qurbanlardılar.

Əzrail hələ gəlməyəcəkdi axı, o beşikdəki körpələrin, yeni anaların, ataların, gənclərin, ümumiyyətlə hamının birdən canını almağa.. Əzrail hələ gəlməyəcəkdi axı...

Böyük-böyük çox danışa bilərəm. Hətta, kimsə durub desə də ki, "nə görmüsən ki, ay bala nəsə də danışasan?”. O zaman deyəcəm ki, bəli, heç nə görməmişəm, şahidi olmamışam. Amma, 20 yanvar və Qarabağ hadisələrinin çəkdirdiyi əzabları anlamaq üçün şahidi olmaq gərəkmir. Çünki, o müharibələrin izlərini nənələrin, babaların, ana və ataların, bacı və qardaşların üzlərindən oxumaq heç də çətin deyil. Çəkdikləri hər əzab misra-misra, sətir-sətir yazılıb qırışlarında, hopub o saçlarına qar kimi, ağardıb... Ehh...ehh.. 

"Çarxın tərsinə dönsün, ay belə dünya, ay belə zaman! Bu nə müsibətdir, bu nə bəladır biz çəkirik!” – deyirlər ki, o vaxtı bu zülmlərin şahidi olanlar bu və bunun kimi başqa sözlərdən tez-tez işlədərlərmiş. Eheeyyy ay ağarmış saçlarınıza, Yaradanınıza qurban olduğum, bilin ki, nə vaxtacan bu dünyanın çərxinin ipi zalımların əlində olacaq, o vaxtacan da bu çarx beləcə dövr edəcək fələyin xeyrinə.

Bu yerdə Cəfər Cabbarlının "Oqtay Eloğlu”sunun Şillerin "Qaçaqları”nı oynayan zaman sonda işlətdiyi bir cümlə yadıma düşdü: - "Kimdir müqəssir? "Yaşadaraq öldürən, öldürərək yaşadan, sevərək parçalayan, parçalayaraq sevən, əli qanlı səfillər padşahı Oqtay Eloğlumu? Bu zavallı günahsız yavrumu (Yavru – Firəngiz nəzərdə tutulur. Oqtay  Karl rolunu oynayarkən, Amalya rolunu oynayan Firəngizi səhnədə rol üçün yox da həqiqətən bıçaqlamışdı.)? Əski mühitin bu gülünc heykəlimi? Və yaxud alman dahisi böyük Şillermi?”

İndi mənimki də lap buna oxşadı – kimdir müqəssir? Neçə–neçə günahsız insanların qanına boyanmış, yalandan, arsızca hər şeyi, torpaqları, hətta soyqırımı belə öz adlarına keçirmiş ermənilərmi, yoxsa indi müxtəlif saytlar açıb ermənilərdən bu soyqırım üçün üzr diləyən bizlərmi? İndi kimə nə sübut edəcəyik ki, əgər erməni soyqırımı deyə bir şeyi özümüz də qəbul ediriksə.

Yuxarıda da dedim, müharibələrə, bu müharibəni törədənlərə nifrət edirəm. Bir parça torpağı bölüşə bilmirlər. Torpaq da bezib artıq qanla sulanmaqdan. Odur ki Amerika, odur İraq, Odur İsrail, odur Fələstin, odur ki indi də Qəzza.. Neçə-neçə ölənlər- cavanlar, qocalar, körpələr – insanlar. Bir qarış torpaqdır, yaşamaq məyər belə çətin olacaqdı? Bir dünya boyunda hökmdarlıq istəyi -  və nəticədə bunlar üçün verilən qurban canlar. Ağ oldu artıq, yetər.

Aman Allah...bunların sonu olacaqmı? Axı nə vaxtacan arsız bir düşmən gülləsi qabaqlayacaq əzraili, nə vaxtacan? Axı nə vaxtacan adi bir bəndə başqalarını özünə qul sanaraq hakimlik iddiasında olub, dağıdacaq aləmi. Axı Yaradan və dağıdan ancaq sənsən. Nə vaxtacan bu fironluq sürəcək beləcə? 

TURAL DILQEMOGLU…